چرم طبیعی طی فرآیند «دباغی چرم» از پوست حیوانات مختلف ازجمله گاو، گوساله، بز، گوسفند، شتر و … به دست میآید. به این صورت که پوست خام (سالامبور) این حیوانات با استفاده از مواد شیمیایی، ابتدا تبدیل به «وت بلو» میشود و سپس تحت شرایط خاص دمایی و اعمال شیمیای و فیزیکی، وت بلو به «کراست» تبدیل میشود. در نهایت، این کراست است که با طی مراحلی به «چرم» تبدیل میشود.
پوست بافتی با الیاف، غدد عروقی و ریشههای فراوان است. پوست چرمی قبل از دباغی شامل سه بخش است؛ بخش رویه ی آن با مو پوشیده شده است و سطح داخل آن مجاور با لایههای ماهیچه ای است، همچنین در بخش بین رویه و سطح داخلی آن نیز لایه میانی قرار دارد. لایه ی میانی پس از انجام فرایندهای لازم به چرم تبدیل میشود. این لایه آمیزه ای از مولکولهای آلبومین که با آرایشی خاص تر کیب شده و جز اصلی آن کلاژن است. زمانی که پوست را از بدن جدا میکنند طرح آن کاملاً مشابه حیوان زنده است و سطح آن دارای ناهمواریهای متعددی است که ضخامت آن نیز در قسمتهای مختلف پوست حیوان از قبیل زیرشکم، ساق، پشت گردن و … متفات بوده و از ۳ میلیمتر تا ۱۲ میلیمتر متغیر است.
برای اینکه محصولاتی با کیفیت و زیبا از جنس چرم تهیه شود باید پوست و چرم به ضخامت ایده آل برسد. از این رو مواد اضافی پشت چرم و بخش براق پوست را جدا کرده تا سطح تقریباً یکدستی حاصل شود، سپس سطح باقیمانده تقویت و جداسازی میگردد. در اصطلاح چرمسازی و چرمکاری، لایه ی رویی فول گرین و لایه ی داخلی یا زیرین تاپ گرین گفته میشود. این لایهها طی فرآیندهایی به صورت ورقه ای جداسازی میشوند. چرم هایی مانند نبوک، هورس، الگانت، ناپا و … از لایه فول گرین و چرمهای دیگر از نوع پرزدار مانند جیر، اشبالت و … نیز از لایه ی تاپ گرین به دست میآیند، که در ادامه معرفی خواهند شد.